Vondel en Hoorn (7)
De gewone weg des levens verkoos zich Rebecca, een andere dochter van Katharina. Zij verbond zich voor het leven met jonkheer Reinier van Estvelt. Hun bruiloft werd door Vondel opgevrolijkt door een lustig "Lantgezang", waarin hij op prettige wijze weergeeft, hoe Reinier zijn Rebecca overhaalde om hem te volgen naar Vlierbeek. Hij stelt het voor, alsof een zekere Koenaert, gedoken achter een lindeboom, het gesprek van de beide verliefden, dat gevoerd werd in de idyllische sfeer van kabbelend beekje en maneschijn, afluistert. Hij verplaatst ons daarin reeds door het motto: "Habitarunt Di quoque sylvas". Ook goden hebben in bossen gewoond.
Estvelt van de min gedreven,
En van zorgen overlaên,
Prees zijn Schoone 't ackerleven
Op de es wijze vierig aen:
Of zy eenmael wou verstaen
Hem te troosten, onder 't praten
Daerze beide t'zamenzaten
In het schijnsel van de maen.
Koenaert dicht hier by, gedoocken
Achter eenen lindeboom
Was vervaert voor geest noch spooccken
En belust, als in een droom,
Hun te hooren aen den stroom
Hoe hy schilderde onder 't vryen
Zijne landschapschilderyen,
Angstig tusschen hoop en schroom.
Schoone, sprack hy, ô mijn schoone,
Neem, ay neem een poos gedult,
Dat ick u het lantrijck toone,
Daer gij haest regeren zult,
En de zon den stoel vergult,
Die nu wacht, met groot verlangen,
Om u staetlijck te ontfangen,
Op de vreught, die 't vleck vervult.
Gy zult hier uw' adem haelen
In een vrye ope lucht,
Op 't gezang van nachtegaelen,
Buiten stads en beursgerucht :
Daer geen oostersch koopman zucht,
Of in zee dryft, bang voor schade,
En, op 's waters ongenade,
Voor een' Turck en kaper vlucht.
Winter, zomer, herfst, en lente,
Elck saizoen van 't ronde jaer
Offert u een wisse rente,
Buiten schipbreuck en gevaer,
Bloem, en ooft, en korenaer,
Bacchus vrucht, en Ceres gaven,
Onder 't ploegen van uw slaven,
Yder neemt zijn' arbeit waer.
Ginder vischt een uit den vyver
Spartelvisschen onvermoeit.
Herwaert toont u d'ossendrijver..
Hoe uw vee in 't grazen groeit
En van weelde springt en loeit;
Of de kudde volght den herder,
En zijn rieten fluit wat verder.
Daer de dau het gras besproeit.
Lust u schaepemelk te slorpen,
Lust u honingh, kaes of room,
Hart of velthoen: hof en dorpen
Zijt gy waert, en wellekoom.
Yssel, Ryn en Veluwzoom
Zien u vliegen, als met vloglen,
Heet op hazejacht, en voglen,
Aen mijn zy met vryen toom.
Lust het u, van loof belommert,
Daer ons Vlierbeêk, langs de kant
Ruischt door 't koren, onbekommert
Wat te rusten, hant aen hant,
En uw lief, uw waerste pant,
Uwen Bruidegom t'onthaelen:
'k Zal mijn echteschult betaelen
Uit een kuischen minnebrant.
Valtge in slaep, daer Pan noch Sater
U bespiet : Gij zult uw schijn,
Onder 't droomen, in het water
Speelen zien in 't kristalijn,
Met een kint, dat melck en wijn
Uit uw borst zuight met de tippen
Van zijn kittelende lippen,
Wat vermaak kan zoeter zijn!
Onder d' aengenaeme togen
Zietge vader Bruining weêr
Of een Estvelt in zijn oogen,
Tintelstarren kleen en teêr,
En de ouderen glans en eer
Opgaen in den blancken jongen,
Onder duizent vogletongen,
Die u groeten keer op keer.
Zoudtge, ô lief, om dit te vermeiden
Schroomen van uw moedors werf,
Van uw zusteren te scheiden,
En te wisselen erf om erf.
Dat uw schoonheit heenesterf
Zonder vrientschap, lijdt geen reden.
Venus, helpme woorden smeden,
Ly het niet, dat ick haer derf.
Onder 't klagen, onder 't kermen
Klapte in Koenaerts oor een zoen.
Estvelt nam Rebeck in d'armen
Dit gaf Koenaert groot vermoên
Dat haer mond vrijpostigh toen
't Gouden Jawoort had gesproken
En hij sprack, al stil gedoocken:
Is de tijt alreê zoo groen!
