Van Foko tot Oude Rosmolen: sterren stralen overal (6/7)

In 1961 kwam lunchroom De Foko aan het Grote Noord weer in aanmerking voor een opknapbeurtje. De groen geglazuurde tegel pui met dito zuiltjes en glas-in-loodramen moest verdwijnen: zonde en jammer. De nieuwe pui werd nota bene onder verantwoordelijkheid van de dienst gemeentewerken ontworpen. De aanvankelijke voorstellen van de Foko-directie werden niet acceptabel geacht. Daarom vroeg de Foko de gemeente zelf met een ontwerp voor de dag te komen...
Binnen werd één ruimte geschapen. Een voormalige tussenmuur werd weggebroken. Bij een volledige bezetting konden zestig mensen een zitplaatsje verkrijgen. Op driekwart hoogte langs de wand bracht men een fraaie houten lijst aan, waarin een indirecte TL-verlichting een plaats kreeg. Naast de TL-verlichting werd ook gebruik genmaakt van het veel gezelligere gloeilamplicht; via fraaie lampen aan het plafond en kleine, overigens uiterst moderne schemerlampjes langs de wand. Deze werden aangeschaft op de Leipziger Messe. Voor de wandbekleding werd het prachtige sewidebehang gebruikt. Lunchroom Foko bleef een drukbeklante tent. Voor de gewone man, dat wel. Maar daar was toch niks verkeerds aan?

Op zondag 12 mei 1968 bestonden de Foko-restaurantbedrijven 25 jaar. Maar er werden die dag nog twee jubilea gevierd: het was 35 jaar geleden dat Gerrit Fonk en Chris Kolder tot een zakelijke samenwerking besloten. En het was 25 jaar geleden dat mejuffrouw E.M.C. Kolder in dienst trad van de Foko. Zij begon haar loopbaan als cheffin-serveerster en was dat 25 jaar later nog steeds.
Het drievoudig jubileum werd gevierd met een receptie. Daarbij waren ook aanwezig de dames Wittebol en Dunnebier, die in de moeilijke jaren na de oprichting een grote steun voor het bedrijf waren geweest.

De jaren zestig. De Foko is inmiddels een lunchroom geworden.

Vermeldenswaard is zeker dat het bedrijf van begin af aan een typische familiezaak was. Ten tijde van dit jubileum zwaaide vader Fonk de pollepel, daarbij geassisteerd door zijn schoonzoon Jan Nierop. In de Oude Rosmolen was de heer George Kolder chef, in de Foko mejuffrouw E.M.C. Kolder (Bets) cheffin. Bij tijd en wijle zag men in die tijd ook nog grondlegger Chris Kolder, mevrouw Fonk-Kolder en haar zoon Constant. Daarnaast telde het bedrijf acht personeelsleden.

Op 31 mei 1976 was er, na alweer een verbouwing, de heropning van de Foko en De Oude Rosmolen door burgemeester F. Tjaberings. "Uw durf en fantasie hebben mijn grootste bewondering", aldus de burgemeester. "In een tijd, waarin overal wordt geklaagd over de economische situatie, doet het weldadig aan mensen te ontmoeten die niet klagen, maar iets doèn!": Hij richtte die woorden tot de directie van het bedrijf. Op uitnodiging van die directie verrichtte hij de heropening van het in- en uitwendig gewijzigde, respectievelijk herstelde pand, waarin nogal wat veranderingen waren aangebracht. De heer Tjaberings ging in zijn speech niet voorbij aan de gunstige ligging van het bedrijf aan het Grote Noord, waarvan de ontwikkeling in die tijd door het gemeentebestuur met meer dan gewone belangstelling werd gevolgd. Het verkeersvrij maken van de straat op zaterdag (!) had nogal wat stof doen opwaaien. Er waren voor- en tegenstanders. Maar de auto, ook toen al onze heilige koe, was al druk bezig onze steden te verstoppen. Voor Hoorn hadden de gemeentelijke bestuurderen bedacht, dat de meest praktische oplossing was de koe niet om zeep te helpen, maar haar gedurende de zaterdagen "even te verweiden".
Het nu voor de tweede maal verbouwde horecabedrijf was vooral inwendig drastisch gewijzigd. Er was in ruime mate rekening gehouden met de te verwachten wensen van de jongere generatie door hetplaatsen van krukken in de zaak en de aanleg van een bescheiden terrasje. De tafels en stoelen waren in aantal verminderd, maar bleven wel bij de hand voor wie het zitten op een barkruk "niet zag zitten".
Het restaurant stond ten tijde van de heropening nog in de steigers, maar was inwendig aangepast bij de rest van het bedrijf. Nieuw was de aan het restaurant grenzende bar. De bovenzaal werd voorzien van een volkomen nieuw en aan de eisen des tijds aangepast interieur en kon van nu ook worden gebruikt als restaurant. Aan het historisch exterieur werd niets veranderd. De namen Foko en De Oude Rosmolen bleven. Uiteraard. Zij het dat de ijssalon cafetaria werd en uiteindelijk: brasserie.