De Berkhouterweg en omgeving zijn in de afgelopen decennia flink veranderd. In 1971 was de weg weinig meer dan een boerenpad naar Berkhout. Nu staan er scholen en bedrijven en is de Berkhouterweg direct aangesloten op de turborotonde. Niet te vergelijken met het rustige verkeerspleintje dat er in de jaren vijftig nog lag, ter hoogte van het kruispunt Nieuwe Weg (later Provincialeweg) - Keern - Berkhouterweg.
Aanvankelijk zou de nieuwe school aan de Berkhouterweg - waarvoor een boerderij
moest wijken - 15.000 vierkante meter bouwgrond krijgen. Daarop was het ontwerp dan
ook gebaseerd. Het ministerie besliste uiteindelijk echter anders en bracht de bouwgrond
naar 12.000 vierkante meter terug. Daarom moest de Hoornse architect Hermans opnieuw
aan de slag. Hij tekende een extra bouwlaag op het hoofdgebouw en draaide dit een slag,
waardoor de hoofdingang aan het Dampten werd gesitueerd.
De opbouw van de praktijkhal,
met prefab kolommen en liggers
Nieuwbouw gereed
Bijzonder: het adres is steeds
Berkhouterweg 5 gebleven. 'Jammer', zei men toen, 'want nu komt de entree vlakbij de
tunnel onder het Dampten te liggen.' Ook toen al werd er gesproken over (veilige) manieren
om de Provincialeweg te kunnen oversteken. De (fiets)tunnel waarvan sprake was, is er niet
gekomen, maar de ontsluitingsproblematiek is nooit opgelost. Nu heeft de gemeente Hoorn met
ambitieuze plannen voor het gebied rondom het station (de Hoornse Poort) en maakt een tunnel
opnieuw deel uit van de ideeën hiervoor.
De school aan de Berkhouterweg is duidelijk een product van de jaren zestig/zeventig van de vorige eeuw (een 'schoenendoos'). Toen bestond er weinig aandacht voor hoe architectuur - vorm, indeling, uiterlijk - kan bijdragen aan de functie van een schoolgebouw. De gebouwen zijn dan ook op basis van het 'gangschooltype' ontworpen: in hoofdzaak rechthoekig, met overlangse gangen, waar de deuren van de klassen op uitkomen. De invloed van het Nieuwe Bouwen is nog zichtbaar, maar tijdens de jaren van wederopbouw tot eind jaren zestig voerde soberheid de boventoon. Er was immers weinig geld. Vandaar de recht toe recht aan gemetselde, vlakke gevels waarvoor in die periode werd gekozen, gespeend van enige plasticiteit, met strakke rijen rechthoekige grote vensters en ook toegangen.
De hal
Begin jaren zeventig kreeg de Aloysius-mavo groot ruimtegebrek. Daarom kwam er een noodgebouw:
een dependance met een stuk of acht lokalen op de plek waar nu de open gevangenis aan het
Keern staat. Toen de school nog groter werd, werd ze in tweeën gesplitst. De Nieuw
Hoorn-mavo ontstond, met een eigen gebouw aan de Koopvaarder. Het Aloysius had de dependance
niet meer nodig. Omdat de KTS intussen ook uit haar jasje was gegroeid, was de leiding er blij
mee dat het noodgebouw kon worden overgenomen.
Enkele jaren later fuseerde de Aloysius-mavo met Werenfridus en kwam het hoofdgebouw van de
mavo aan de Berkhouterweg leeg te staan.
De KTS heeft er toen bij scholengemeenschap Sint Margriet - LEAO en Huishoudschool in Zwaag
en Hoorn - op aangedrongen om het gebouw te betrekken voordat een ander dat zou doen. Dit
getuigde van een vooruitziende blik: in 1996 fuseerden zij.