Metaalwarenfabriek Scholten

Kinderherinneringen

Gezicht op het dak van de fabriek

Voor mij was de fabriek alomtegenwoordig, wij woonden er pal boven. Achter ons huis keek je over de fabriek uit
en kon je de machines horen. Via een luikje konden we in het weekend stiekem in de fabriek komen. De zolders met stellingen en voorraden grensden aan ons bovenhuis. Wij kinderen kenden veel mensen bij naam, vooral de mensen van het kantoor, de expeditie en de pakkamer. Daar kwam ik het vaakst, om mee te helpen met inpakken. De radio liet de Arbeidsvitaminen horen, en als het over zoenen ging zongen de meiden extra hard mee om mij te laten blozen.
In het kantoor kwam ik ook wel, maar nooit lang want daar stoorden we al gauw. In het weekend speelden we er wel eens kantoortje. Veel stempels op papier zetten, draaien aan de rekenmachine, typen, zogenaamde telefoongesprekken voeren en 'Amerikaanse klanten' te woord staan door het luikje naar de gang ('Hier Kloppen'). Heerlijk was dat.
In de expeditie keek ik toe hoe de kisten in elkaar werden getimmerd en gevuld met stro. Wandborden erin en dan het mooiste: met sjablonen en een kwast teer werden herkomst en bestemming op de kisten aangebracht. Die werden vervolgens op een kiepkar (met twee van die ratelende wielen) naar elders gebracht. Het rook er lekker en de mannen waren aardig. We liepen er vast wel eens in de weg.

Een van de vele ruimtes in de fabriek

Waar we absoluut niet mochten komen was de schacht van de goederenlift. Die was bijna net zo gevaarlijk als de grote pers in de fabriek. Daar was iemand met zijn vingers onder gekomen,en dat kon je aan zijn hand nog steeds zien! De fabriek mochten we dan ook alleen in als we het eerst hadden gevraagd. En er moest ook een goede reden voor zijn. Ik vond het er machtig interessant: de mensen, de geluiden en geuren en de onmetelijkheid van de ruimte.

Nog steeds houd ik van de geur van machines (ijzer en olie) en van spuiterijen. Er waren drie enorme zolders, hoe hoger de verdieping hoe enger. Toppunt van engheid: op zondagen daar verstoppertje met verlos spelen. Er waren allemaal gangetjes met stellingen, sommige gevuld met wandborden, andere leeg. Daar kon je goed in klimmen, maar ik vond het er te donker en te eng. Het rook er heel erg naar stof. Maar de grotere kinderen speelden er eindeloos verstoppertje.
Het mooiste op zolder vond ik de monsterkamer. Die klonk naar enge dingen, maar het was er licht en ruim. Daar stonden de monsters geduldig te wachten op bezoek. Soms kwamen daar Amerikanen, en hen speelden we dan in onze verkleedkleren na. 'Hello! Goodbye!'