Vereniging Oud Hoorn - Actualiteit

Vanmiddag zijn we bijeen gekomen rond het gedenkteken van Odile Moereels in de tweede tuin van het Dijklander Ziekenhuis, dat vorig jaar is onthuld.

Toen kon niet iedereen er bij zijn; nu zijn er bijzondere gasten. Loekie Themans en zijn vrouw Chaja zijn uit Israël gekomen en hebben hun familie en onderduikfamilies meegebracht. Het is prachtig dat we nu met elkaar het kunstwerk van Christiaan Heydenrijk hebben kunnen bekijken en vooral verhalen kunnen vertellen.

Loekie is de kleine jongen die op de schoot van zuster Moereels zit. Hij vertelt over de foto die thuis op het dressoir stond en waarachter een brief verborgen zat met de afscheidswoorden van zijn vader Sally  Alexander Themans die hij gesproken heeft bij het overlijden van zuster Moereels in maart 1964.

“Namens al degenen die door zuster Moereels gered zijn in de donkere jaren. Vanaf het moment dat mijn vrouw het stadsziekenhuis binnentrad hebben wij zuster Moereels leren kennen als een heel bijzondere vrouw, die rechtvaardigheid en rechtschapenheid in het vaandel van haar leven had geschreven. Zij die haar leven had gewijd aan het helpen en steunen van anderen. Met geheel haar hart trad zij op voor de verdrukten en vervolgden. Zij kon niet anders. Zo was zij. En hoevelen heeft zij niet onder haar bescherming genomen. Dit alles deed zij onzer enige ophef.

Onze zoon (Loekie) werd geboren in de veilige haven van het Stadsziekenhuis en niet veel later nam zij opnieuw de kleine jongen onder haar bescherming tot zij hem veilig wist. Over de foto van Loekie die op haar dressoir stond zei zij: Dat is mijn kind uit de oorlog.

Wij, die zij beschermde waren allen haar kinderen. Dank was iets waar zij niet op gesteld was. Voor haar was het voldoende dat wat zij als plicht had gezien was volbracht. Zij kon zich er intens op verheugen dat geen van haar vele beschermelingen ook maar iets overkomen was. Naar een oud gezegde is hij of zij die een ziel redt gelijk aan iemand die een heel volk redt. En zij heeft velen gered.

De kleine jongen waarvan zij het portret altijd bewaarde is nu een volwassen jonge man. Die in Israël is om daar zijn toekomst op te bouwen. Zij heeft de toekomst voor hem en vele kinderen mogelijk gemaakt.

Zuster Moereels, heb dank voor het vele dat ge gedaan hebt. In ons en onze kinderen leeft u voort.”

De kleine jongen is nu overgrootvader van een peuter in dezelfde leeftijd als de kleine Loekie, hier afgebeeld op het monument.

Daarna vertelt Ties van Venetië over haar tante Odile in ongeveer dezelfde bewoordingen als vorig jaar. Zij heeft de Yad Vashem onderscheiding en de legpenning van de gemeente Hoorn die Odile bij haar afscheid in 1945 heeft ontvangen in haar bezit en deze gebruikt zij nog steeds bij de verhalen die zij aan schoolkinderen vertelt over de oorlog. Na haar overlijden schenkt zij deze aan Vereniging Oud Hoorn die deze op een passende plaats tentoon zal stellen. Daarvoor is ter plaatse plechtig een schenkingsakte ondertekend. Daarmee is de onthulling van het gedenkteken rond, maar er kwamen weer verhalen boven, die nog verteld moet en worden.

Een speciaal woord van dank aan de medewerkers van het Dijklanderziekenhuis. Het lijkt erop dat we deze keer net als vorig jaar nog juist op tijd waren. Wij wensen alle medewerkers sterkte in de komende tijd. Voor info over Zuster Moereels en over de onthulling in 2020 zie Kwartaalblad 2020-3 en 2020-4 of de biografie op deze website.

De onthulling van het beeld ziet u hier beschreven.

Rita Lodde-Tolenaar.