Vereniging Oud Hoorn - Actualiteit

Beminnelijk en betrokken bestuurslid van Oud Hoorn

Pauline G.A. van Leeuwen was net veertig toen zij Oud Hoorn liet blijken een warm hart te hebben voor cultureel erfgoed in brede zin. In 1991 trad zij als tweede secretaris toe tot het bestuur van de vereniging en daarmee volgde zij Liesbeth Millenaar op. Bij haar afscheid in 1999 hadden we Pauline leren kennen als een bescheiden en vriendelijk bestuurslid, zorgvuldig in woord en geschrift alsmede in haar oordeelsvorming. Wat zij zei, sneed hout. In de jaren negentig ging het er in het bestuur soms heftig aan toe. Actuele veranderingen in Hoorns stadsbeeld vroegen om duidelijke standpunten. Meer secundair: zij had de tijd genomen voor een meer afgewogen opvatting. Hierin herkenden wij de advocaat Van Leeuwen en later de mediator, specialist in het bijleggen van geschillen.

Een van de laatste bestuursvergaderingen was bij haar thuis op de bovenwoning aan de Gravenstraat. Een roerige bijeenkomst waarin het onderwerp ‘verenigingsfinanciën’ veel aandacht vroeg en kreeg. Investeren in het Oost-Indisch Pakhuis voor een meer permanent onderkomen eiste veel creatief denken van de aanwezige bestuursleden. Tot dan toe was het bestuur iedere maand bijeen geweest bij een bestuurslid thuis, heel veel bij Bas Baltus herinner ik mij. Dat was gezellig, serieus, gastvrij en heftig. Nu dreigde die kernkwaliteiten in de professionaliseringsdrang ten onder te gaan. Op zolder was met veel vrijwilligerswerk een paar jaar eerder een heuse vergaderruimte ingericht. Het moet Pauline steeds meer moeite gekost hebben om boven te komen. Zij klaagde evenwel nooit.

Later spraken wij elkaar sporadisch in de stad of bij een concert in de Oosterkerk. Pauline bleef geïnteresseerd in de vereniging. Ton Schuur, haar vriend, stil op de achtergrond, was daar dan bij en waakte over haar vermoeidheid. Het kantoor beneden werd omgebouwd tot woonvertrek.

Wij herinneren ons Pauline van Leeuwen als een betrokken deskundig bestuurslid, een stille kracht waaraan de vereniging veel heeft te danken.   

Ton van Weel