Vereniging Oud Hoorn - Actualiteit

Het is een van de circa vijftig verbeeldingen op de mozaïekbank, die woensdag werd onthuld op de begraafplaats aan het Keern in Hoorn. Een rode vlag met links een vijfpuntige witte ster en rechts daarvan een witte baan: de ineengeschoven vlaggen van Maastricht en Hoorn.

De echtgenoot van Jet Vos, Guy Vrencken, kwam uit Maastricht. Hij overleed 23 februari vorig jaar op 71-jarige leeftijd aan hartfalen, na zeven jaar te hebben geleden aan de ziekte van Alzheimer.

„We zijn veertig jaar samen geweest. Als docent op het Clusius College kwam hij hier elke dag langs. Hij is gecremeerd. Dit is voor mij een herdenkingsplekje: het diepe zuiden en het hoge noorden, verenigd op een bankje”, zegt Vos, vol bewondering voor degenen die de bank in elkaar hebben ’gemozaïekt’. „Mooi dat zoveel mensen wilden meewerken.”

Arnoud Lansdaal zong het lied Herinnering van Willeke Alberti, met de mozaïekvorm van herdenken naadloos in de tekst verwerkt.

(Tekst gaat door onder de foto)

Blije Bank

Het idee om kunstenaar Yvon Vlaar uit Ursem zo’n bijzondere bank als ’plek voor rust en overpeinzing’ te laten maken, kwam oorspronkelijk van de penningmeester van de stichting, Irene Laan. Zij had in Blauwestad bij Groningen zoiets gezien, las er een artikel over in het NHD en hoorde van Yvon Vlaar, die in eigen dorp al twee mozaïekbanken had staan: de Blije Bank en de Mijmerbank. „Waar kun je zo’n herinneringsbank mooier neerzetten dan op de begraafplaats. Juist op deze plek, waar zo veel graven zijn geruimd.”

Oproep

Er werd een oproep gedaan voor mensen die herinneringen op de bank wilden laten vastleggen, en ook voor hulp bij het plakken van de kleurige steentjes. De verhalen achter de afbeeldingen zijn vaak ontroerend, vertelt Irene Laan.

In wijkcentrum De Zaagtand werden tussen half januari en half april de losse mozaïekjes geplakt, naar ontwerp van Yvon Vlaar, die later op de bank werden aangebracht.

(Tekst gaat door onder de foto’s)

Een van de mensen die graag een symbolische herinnering wilde laten aanbrengen was Henk Mulder, die ook vrijwilliger is bij het onderhoud van de begraafplaats. Op de achterkant van de bank - ’Gelukkig, dan zit er niemand op’ - prijkt een molen met drie wieken, en drie namen op de romp: Ria, Olaf en Claudia. Het zijn Mulders drie kinderen, die alle drie - in 1985, ’86 en ’87 - vlak na de geboorte zijn overleden. „Dat de vierde wiek ontbreekt staat voor een redelijk beschadigd leven”, zegt hij. Hij kan er nuchter over praten. „Het vormt je en maakt dat je je leven anders invult.”

(Tekst gaat door onder de foto)

Voor hem persoonlijk bleef het bij deze drie kinderen. „Mijn tweede vrouw had al twee kinderen. Die zien mij als vriend, maar mijn kleinkinderen zien me wél als opa.”

Yvon Vlaar benadrukt dat zij de bank niet alleen heeft gemaakt, maar met een heel team.

Ze wijst op de afbeeldingen die iemand herdenken, zoals een zonnetje, een vingerhoedje, een klomp, vogel, boeken en een hondje met hartje erboven. Ook zijn er beelden en gebouwen in Hoorn verbeeld. Zoals die dames van het kunstwerk ’Naar Blokkertje toe’, De Waegh, Oosterpoort, Hoofdtoren en de Koepelkerk. „Het is niet allemaal kommer en kwel.”

Lees ook: Aartje was 7 toen haar ouders, broers en zusjes omkwamen bij een brand in Hoorn; ruim 62 jaar later onthult ze hun grafplaat

Lees ook: Hoorn pakt landelijke kerkhofprijs. Gouden Terebinth 2022 voor begraafplaats ’die brug slaat naar de nieuwe generatie’